نگارنده لحظه شماری می کند که اخبار منتشر شده کذب باشد اما قراین چیز دیگری را نشان می دهد.
ماجرا از عزل حجت الاسلام مصلحی آغاز شد و بحث ها پیرامون آن شدت گرفت تا رهبر معظم انقلاب بیانات مهمی را در این باره مطرح کردند.اما جمله ای که برای من امروز رمزگشایی شد این بود که آقا فرمودند ملاک کار و خدمت است نه افراد! 
در کمل ناباوری امروز خبر قهر کردن رئیس جمهور را شنیدم.جناب دکتر در چند روز اخیر در جلسات هیئت دولت، شورای انقلاب فرهنگی و ستاد هدفمندی یارانه ها شرکت نکردند که بی سابقه بوده است.
<** ادامه مطلب... **>
 
   
اما آنچه توجه مرا جلب نمود نوع حرکت نسبت به ولایت بود . در ماجرای ابلیس لعنه الله علیه می بینیم که پس از عبادات فراوان به درجه ملائک رسید و آنجا بود که خود را از همه مخلوقات برتز می دید ؛ پس انتظار داشت تاعالین یا او به عنوان خلیفه الله منسوب شود اما خداوند متعال حضرت آدم علیه السلام را خلیفه خود معرفی کرد . اینجا بود که ابلیس لعین عصیان کرد و حرف ولایت را نپذیرفت و ... .
داستان آقای دکتر هم همین است. به هر دلیل ایشان از بعد از انتخابات 88 دچار نوعی غرور و تکبر شد و این ماجرا در عملکرد ایشان مشهود است.
در متن مشایی متن است یا حاشیه برخی دوستان بر من خرده گرفتند که چرا از احمدی نژاد دفاع می کنی؟
با صراحت می گویم هر کس چه احمدی نژاد چه حداد عادل و هر کس دیگر در برابر خط نورانی ولایت عصیان کند یا هر کاری که موجب نگرانی مردم ولایتمدار شود این فرد یا افراد مردود هستند و هیچ جایی در بین مردم نخواهند داشت.
برادر عزیزم س.م.م ! اگر لازم شد همین آقای دکتر را در نهاد ریاست جمهوری محاکمه خواهیم کرد.هیچ کس حق ندارد در برابر ولایت ایستادگی کند . برای ما هرگز افراد مهم نیستند. ما حق را در ولایت می بینیم نه در اطرافیان!
اما این ماجرا چه درست باشد چه غلط برای همه ما یک درس بزرگ دارد و آن تبعیت محض از ولایت فقیه که همان ولایت رسول الله است. در اخر الزمان تنها راه نجات زندگی کاروانی است در غیر این صورت هلاکت در انتظار ما خواهد بود.
 
ضروری به نظر می رسد تا بار دیگر متن صراط مستقیم در جهنم فتنه های قبل از ظهور را بخوانیم:
 
صراط مستقیم در جهنم فتنه های قبل از ظهور چیست؟

 
 
صراط المستقیم، صراط تبعیت از هادی زنده است نه صراط تبعیت از هدایت مکتوب کسی با هدایت مکتوب ـ یعنی با قرآن و حدیث ـ نمی تواند از جهنم فتنه‏های قبل از ظهور عبور کند گیر می کند، چرا؟ بدلیل شدید المحال بودن خداوند، خداوند فردی را می گمارد بسیار تربیت شده با عنوان ماحل،یعنی بسیار حیله گر. برنامه های عجیبی می‏ریزد وهر کسی نمی تواند از آن امتحانات سربلند بیرون بیاید. اینکه شما بنشینی قرآن و حدیث را بازکنی وآیات و احادیث را بخوانی و بفهمی مسیر چیست، ودر پی آن بخواهی حرکت کنی ـ یعنی شما ایمان آورده‏ای و صادقانه می خواهی عمل صالح انجام دهی ـ این خیلی کار خوبی است ولی خداوند شدید المحال است و به لحاظ شدید المحال بودن خداوند از طریق هدایت مکتوب نمی شود جلو رفت کمی درباره این موضوع فکر کنید. ما فرصت نداریم که این موضوع را زیاد باز کنیم ان شاء الله در یکی از جلسات آینده خداوند توفیق عطا کند به این موضوع بپردازیم، ولی شما به اندازه یک اشاره مطلب را بگیرید. از مسیری می توان جلو رفت که هر انسان صادقی نتواند حرکت کند.، هر مؤمنی نتواند حرکت کند، هر مومنی که عمل صالح انجام می‏دهد نتواند از آن مسیر حرکت کند چون کسی سر راه است که امتحانات زیرکانه می‏گیرد، فقط مؤمنینی که عمل صالح انجام می‏دهند و از این دسته آن کسانی که بسیار صادقانه کار انجام می‏دهند و از این دسته آن کسانی که دنبال تبعیت از هدایت هستند نه دنبال اطاعت از هدایت و از این دسته آن کسانی که دنبال تبعیت از هادی هستند، کسانی که بسیار مقید هستند هادی زمانه را پیدا کنند و به او بگویند که هر چه شما بگویید، می‏توانند در این مسیر جلو بروند. در این مسیر عقل کم می آورد. یک نشانه دیگری عرض کنم. در زمان امام حسین(ع) در سال شصت هجری اَعقَلِ عْقلای زمانه ابن عباس بود. حدیثی از قول حضرت رسول الله(ص) است که می‏فرماید ابن عباس از پس پرده های نازک که سر راه فهم است مطلب را متوجه می شد. این قدر تیز فهم بود. ولی حتی ابن عباس در ماجرای کاروان حسینی کم می آورد. این یادتان باشد که اگر شما می خواستید با عقل دنبال امام حسین(ع) راه بیفتید، کم می آوردید. راه کاروان حسینی راه بسوی ظهور است. ابن عباس می گوید: آقا! شما که می خواهید به سمت کوفه بروید مردم کوفه علیه شما هستند شما به سمت کوفه نروید، بسمت فلان سرزمین بروید و آنجا نیرو جمع کنید و در موقعی که مناسب بود حمله کنید. عقلِ اَعقَلِ عْقلایِ زمانه این حرف را می‏زند. برای کاروانیان حسینی آشکار بود و هر چه جلوتر می‏رفتند واضح‏تر می‏شد که مسیر، مسیر شهادت است، مسیر پیروزی نیست, بیشتر متوجه می‏شدند که مسیر، مسیر کربلاست، یک صحرای سوزان و خشک و بی آب و علف، بیشتر واضح می‏شد که به شدید ترین وجه باید کشته شوند, چرا این راه را انتخاب کردند؟ این جالب است که امام(ع) به آن افراد امر نکردند، فرمودند: ما می‏خواهیم فردا صبح کوچ کنیم، هر کسی که حاضر است جانش را فدای ما کند یا خودش را برای مرگ آماده کرده، آماده باشد.7 نفرمودند که شما افراد باید با من بیایید. در مسیری حرکت کردند که عقلا در آن کم بیاورند، رفتاری انجام دادند که عاقلان تعجب کردند، یکی یکی می‏آمدند و جلوی مرکب امام را می‏گرفتند، آقا جان! چرا این کار را می کنید، آخر این راه چیست؟ شروع کردند به نصیحت امام و این موضوع جالب است که هر کسی امام را نصیحت کرد خودش کم آورد. هیچ وقت انسان نباید امام را نصیحت کند. هر کسی در ماجرای حرکت کاروان حسینی امام را نصیحت کرد کم آورد. چرا جسارت کرد و امام را نصیحت کرد؟ مگر نمی داند که با باب الله روبرو است؟ پس یادتان باشد در ماجرای ظهور، عقل کم می آورد. مسیر بسوی ظهور، مسیر کاروان حسینی است. روش حرکت به سوی ظهور، روش کاروان حسینی است. در کاروان حسینی محور ارزشها یک چیز بود. «تبعیت از هادی زنده». اگر شما می‏خواستید با قرآن و حدیث دنبال کاروان حسینی راه بیافتید، کم می آوردید و نمی توانستید. اگر شما می‏خواستید با اطاعت حرکت کنید، کم می آوردید. امام مقید بودند که امر نکنند تا افراد مجبورشوند اطاعت کنند. شما بسیار کم کلام آمرانه از امام حسین(ع) در خلال کاروان حسینی و شب و روز عاشورا می یابید , معمولا می فرمودند: ما می‏خواهیم این کار را انجام دهیم، هر کسی مایل است انجام دهد. افراد دنبال این بودند که میل امام را متوجه شوند. ابن عباس مفسر بزرگ قرآن بود، اما با قرآن نتوانست امام را همراهی کند، ابن عباس بسیار حدیث می‏دانست ولی طبق آن چیزی که از خودش نقل می شود انسان می‏بیند اصلا یک حدیث مانع حرکت ابن‏عباس شد. کدام حدیث؟ عرض می‏کنم، می‏گویند بعدا که از ابن عباس سوال می کنند که چرا شما همراه امام(ع) درکربلا نرفتید؟ نقل می شود ـ صحت و سقمش را من بررسی نکرده‏ام ـ که ابن عباس گفت ما کتبیه‏ای داشتیم که در آن کتیبه اسامی شهدای همراه امام حسین(ع) نوشته شده بود. من در آن کتیبه اسم خودم را ندیدم، لذا دانستم جزء شهدای کربلا نخواهم بود. به این خاطر من دنبال امام(ع) راه نیفتادم. دقت کنید. گویا ماحل درآنجا هم نقش داشته است. ابن‏عباسِ عاقل کم آورد، ابن عباسِ مفسر کم آورد، ابن عباسِ محدِث کم آورد. دقت کنید، عاقل در ماجرای ظهور کم می آورد، مفسر کم می آورد، محدِث کم می آورد، مطیع کم می آورد. آن کتیبه که نزد ابن عباس بود ظاهراً از اهل بیت(ع) بوده که حکم حدیث را دارد. آن هم حدیث مکتوب نه یک حدیث شفاهی که حالا یادش رفته یا قسمتی از آن را فراموش کرده باشد.