بسم ا...
زلف شب را به سراپای سحر میریزم تا خود صبح به راه تو قمر میریزم
ساحل چشم من از شوق به دریا زده است چشم بسته به سرش موج تماشا زده است
جمعه را سرمه کشیدیم مگر برگردی با همان سیصد و دلتنگ نفر برگردی
زندگی نیست، ممات است تو را کم دارد دیدنت ارزش آواره شدن هم دارد
از سر داغ تو بر بستر تب می افتیم پیش مرگ تو نباشیم، عقب میافتیم
از دل تنگ من آیا خبری هم داری؟ آشنا پشت سرت مختصری هم داری؟
لذت درد تو شد مزد دعای پدرم من یه این چشم کشم درد به جای پدرم
هیچ کس تاب و تب چشم تو را درک نکرد هیچ کس اشک شب چشم تو را درک نکرد
ما کجا درد کشیدیم به اندازه تو روز و شب گریه ندیدیم به اندازه تو
منتی برسر ما هم بگذاری بد نیست آه، کم چشم به راهم بگذاری بد نیست
به نظر میرسد این فاصله ها کم شدنیست غیر ممکن تر ازاین خواسته ها هم شدنیست
دارد از جاده صدای جرسی می آید مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
منجی ما به خداوند قسم آمدنیست یوسف گمشده ای اهل حرم آمدنیست
پ.ن.1: شعر از صابر خراسانی
پ.ن.2: الدعا...
تک تک مصراع ها و ابیاتش عاالی بود
ممنون