«من در این سالهاى طولانى، خیلى اوقات به برادران مداح که اینجا میخواندند، این اعتراض را میکردم که جلسهى جشن و مولود را تبدیل میکردند به مجلس عزادارى؛ مفصّل روضه خواندند و اشک گرفتند! هر چیزى به جاى خودش. به شما میگویند مداح. مداح یعنى چه؟ شاخصهى اصلى شما مداحى است، نه روضهخوانى. روضه بخوانید، بنده طرفدار روضهخوانىام، خودم هم روضهخوانم. اینجور نیست که در مجلس مولودىخوانى ائمه (علیهمالسّلام) هم حتماً باید یک روضهاى خوانده شود، یک دمى داده شود، یک اشکى گرفته شود؛ هیچ لزومى ندارد. بگذارید عواطفى که مردم نسبت به ائمه (علیهمالسّلام) دارند، در خارج اینجور وانمود نشود که منحصر است در قضیهى گریه و سینهزنى و عزادارى؛ نه، عزادارى به جاى خود، مدیحه و مولودىخوانى و شادى هم به جاى خود؛ اینها را نباید با هم مخلوط کرد.»1392/02/11